Dagelijkse gedichten uit een open hart
Sinds het overlijden van mijn moeder schrijf ik elke dag een pantoum.
Het is voor mij een vorm van troost en therapie, een dagelijks ritueel waarin ik woorden geef aan wat er in mij leeft — soms ’s ochtends vroeg, soms midden in de nacht, na een droom of in de stilte van een lege kamer.
De pantoum, met haar herhalende ritme en terugkerende regels, helpt mij ruimte te maken voor alles wat zich aandient: het verdriet dat wakker wordt, herinneringen die terugkeren, stilte, verlangen en de plek die het verlies inneemt in mijn leven. Het is geen proberen te begrijpen, maar aanwezig zijn bij wat zich laat voelen.
Deze gedichten zijn kwetsbaar en eerlijk. Ze volgen mijn rouwproces zoals dat zich ontvouwt — een wisselwerking van pijn en troost, stilte en beweging. Ze laten zien wat het verlies met mij doet, hoe het mij raakt en verandert.
Ik deel ze hier in de hoop dat woorden verbinden, troost bieden en herkenning geven, en dat ze ruimte scheppen voor jouw eigen verhaal en stilte.
Je bent welkom om mee te lezen — in je eigen tempo, in je eigen stilte.