Ik weet nog goed wat mijn baas zei over mijn rol in het team waar ik deel van uitmaakte: “Niet iedereen is zoals jij, leer daar oog voor te hebben.” Ik voelde weerstand: hoezo?? Ik kon wel een boekje open doen over wat er allemaal mis was met de groep, niet met mij!

Eigenlijk heb ik me nooit prettig gevoeld in groepen. Toen ik 6 jaar was, zijn we naar een klein dorp in Brabant verhuisd. We waren in 1980 de eerste ‘import’. Ik weet nog dat ik net op school zat en dat de kinderen zo blij waren om iemand te ontmoeten die geen dialect sprak en niet katholiek was, dat ze speciaal voor mij een lied hadden gecomponeerd: Pennings is een hondelul, hondelul, hondelul. Ik denk dat ik toen heb besloten dat groepen niet zo veilig voor me waren.

Vorig jaar deed ik een Reiki groepstraining. Eén van de andere deelnemers zei regelmatig zachtjes tegen me: “Is your heart open?” OPEN?? NEE NATUURLIJK NIET!! Doodeng! Het zette me wel aan het denken. Was er een verband tussen mijn weerstand tegen groepen en de manier waarop ik als kind had leren omgaan met een moeilijke situatie?

Afgelopen week bevond ik me weer in een groep. Ik had het er maar druk mee in mijn hoofd: ik vond de groep niks, het ging niet zoals afgesproken, ik had daar niks te leren, misschien kon ik er nog onder uit… Ik voelde mijn weerstand en herkende het: de paniek en afwijzing van vroeger en mijn primaire reactie om me groot te maken en anderen af te wijzen voordat ik zelf aan de beurt zou kunnen zijn. Maar dit keer hield ik mijn hart open. Ik was veilig en de anderen waren ook veilig bij mij. Ik ben geen hondelul en zij zijn geen hondelul.