De herinnering aan het samenzijn bleef jarenlang in mijn gedachten. Ik voelde me zo mooi, zo gezien, ik voelde me compleet. Wat een bliss. In zijn bijzijn kon ik eindelijk rustig uitademen. De verbinding was zo sterk, ik dacht we moeten wel in een eerder leven samen zijn geweest als soulmate, tweelingziel of karmisch partner. Ik kon niet meer zonder hem. Als een drug had ik hem nodig om me goed te voelen. Het samenzijn, het samen een-zijn ging mijn leven beheersen. Ik wist dat het niet gezond was en ik kon er niet mee stoppen. De relatie hield natuurlijk geen stand. Ik miste hem verschrikkelijk, de rouw overspoelde me in verlammende donkere golven. Daarna bleef het gemis en verlangen nog jaren bij me.

Afgelopen jaar leerde ik over alleen geboren meerlingen en over de onbewuste gewoonte om tijdens het leven het trauma dat zich heeft afgespeeld in de baarmoeder na te spelen. In het Engels wordt dat  re-enacting the dream of the womb genoemd. Wat een herkenning. Zo verbonden zijn met iemand ken ik dus al langer dan ik leef! En de pijn om uit die eenheid te raken en verlaten te worden dus ook. Allerlei puzzelstukjes vielen op zijn plaats. Bijvoorbeeld het gevoel dat ik me zo verraden voelde, we zouden dit toch samen doen?!

Eindelijk begreep ik wat ik had gezocht. Ik ben mijn levensreis begonnen als samen-één. Deze ervaring is zo vormend geweest dat ik mijn leven lang gezocht heb naar dat gevoel. Het gevoel als in een droom. En dit leven vraagt om mezelf helemaal wakker te roepen in het hier en nu. Ik ben al compleet. Met zachtheid kijk ik naar mijn levenslange zoektocht die me verdriet, frustratie, schaamte, schoonheid, liefde en Reiki brachten. En daarmee, een leven vol geschenken – die ik graag met je deel.