Als ik dans voel ik me vrij. Ik voel me licht. En mooi. En blij. Heerlijk is het als de muziek me meeneemt naar mezelf, waar het stil is als in het oog van de storm. Ik geniet van de contacten met anderen; een lach, een flirt, een gesprek en ik fladder zo weer verder over de dansvloer, lekker in mijn eigen wereld.

Ik was het heel lang kwijt, dit gevoel. Vanaf het moment dat ik ging werken en grotemensenkeuzen maakte. Ik wilde een man, een gezin, een baan die telde. Ik wilde voor vol aangezien worden. Er toe doen. Een goed salaris. En toen ik dat had, liep ik helemaal leeg. Altijd moe. Nog geen zin om te dansen. Het idee alleen al. Ik wist niet waar ik de energie moest vinden om plezier te gaan maken. En toen werd ik ook nog eens 40.

Wat dit met Reiki te maken heeft? Alles. Het moest anders, maar ik wist niet hoe. Met Reiki ging ik op reis naar mezelf. Naar wie ik diep van binnen ben, maar was verloren aan het grotemensenleven.

De reis viel niet mee: in het begin bleef het maar donker en ik wist niet goed welke kant ik op moest en hoe ik me zo kon uitten dat anderen me zouden begrijpen. Toch behandelde ik mezelf elke dag. Langzaam werd het lichter. Ik begon mijn lessen te begrijpen en vrede te vinden met de dingen die ik niet kon veranderen. Ik stopte met mijn baan en ik ging de dingen doen die ik leuk vond. Ik ging weer dansen. De eerste keren nog wat onwennig, maar nu weer vooraan net als vroeger, maar nu samen met mijn man, met een grote glimlach om mijn mond.

Reiki heeft me bij me bij mezelf gebracht en bij de mensen en dingen waar ik van houd.