“Meiden, vraag ‘ns hoe mijn gesprek ging?” De kinderen riepen door elkaar: “Hoe ging je gespreeeeeek?” Ik zei: “Nou goed, ik ga weer aan het werk.” Ik zag drie blije gezichten. “Echt??? Gaan we dan weer naar de Bagels & Beans? Komt onze oppas terug? Mag ik een fidget spinner?” “Op alles ja”, zei ik.

Zo kwam er ineens een einde aan mijn sabbatical. Het is zo’n rijk jaar geweest. Ik heb zoveel geleerd, zo veel ervaren, zo veel geheeld. En nu diende de volgende stap zich bijna als vanzelf aan. Het was zo groot. Ik kon het bijna niet geloven. Ik voelde een vage wens opkomen om iets of iemand buiten mezelf te bedanken. Ik zou bijna een gebed opzeggen.

Ik heb nooit zo in God geloofd. Ik associeer geloof vooral met de katholieke kerk waarin ik me als kind niet welkom voelde, met het opdreunen van weesgegroetjes op de lagere school en de man met een baard op een wolk die we moesten tekenen tijdens catechese.

Als je jezelf elke dag een Reikibehandeling geeft, brengt het naast fysieke en emotionele heling ook spiritueel bewustzijn. Tijdens de behandeling voel ik soms dat ik één word met iets dat veel groter is dan mijzelf. We noemen dat neutraal ‘het Universum’, anderen noemen het de Bron, de Absolute Wereld of het Goddelijke. Ik heb het maar aangenomen voor wat het was. Ik vond het wel vanaf de eerste keer heel fijn. Ik werd er rustig van en het laadde me op. Ik merkte dat ik steeds bewuster ging leven. Meer vertrouwen durfde te hebben. Nieuwe mensen en nieuwe gevoelens toeliet. En toen bleken er dingen te ontstaan die ik met mijn hoofd niet had kunnen bedenken en met mijn wilskracht niet had kunnen bereiken. Ik voelde me zo dankbaar. Maar hoe bedank je een entiteit als je niet gelooft in een man met een baard op een wolk? Ik denk, door dankbaar te zijn. En dat te delen met de mensen om je heen.