Tokkelbaan Carriënta, Belgische Ardennen, 65 meter.

Tuurlijk ging ik mee, ik liet me niet kennen! Boven op de berg was de tokkelbaan. Maar ik had pijn in mijn buik en lood in mijn schoenen. Van de 20 mannen met wie ik op survival was gegaan, stond ongeveer de helft boven. De eerste had zich al ondersteboven achterstevoren aan één arm naar beneden gelachen en de rest volgde snel. Ik keek over de rand, het ravijn in. Ik wilde wel, maar ik sprong niet.

Van dat ravijn heb ik lang gedroomd, vier jaar geleden. En elke keer dat ik er in mijn dromen stond, sprong ik wel. Wie was ik toch geworden? Ik was altijd zo trots op mijn stoerheid, mijn zelfverzekerdheid. “Ga jij Liesje temmen?” hadden ze in Amsterdam nogal verbaasd tegen mijn man gezegd toen ik hem voor het eerst mee nam. Ik had ze uitgelachen. Dat leek me geen optie.

Maar boven op die berg was ik bang. Niet alleen omdat het zo hoog was, maar vooral omdat ik niet wist wat er ging gebeuren. Ik vond het toch prettiger om de controle over de situatie te hebben. En niet alleen over die situatie maar eigenlijk altijd, over alles en over iedereen. Het gaf me het gevoel dat ik er over ging en dat ik er toe deed. Inmiddels heb ik geleerd, dat je het leven niet hoeft vast te grijpen om te hebben wat je wilt. Dat je er op kunt vertrouwen dat je goed genoeg bent zoals je bent, dat oplossingen je aangedragen worden en dat liefde in vrijheid wordt geschonken.

Onlangs gaf ik een mooie jonge vrouw een Reikibehandeling. Ze zei: “Oh, wat lekker, ik heb me al lang niet meer zo ontspannen gevoeld!” Ze kwam van de behandeltafel en terwijl ze haar schoenen aantrok, zei ze verschrikt:”Met Reiki, heb je dan nog wel controle over je leven?” Ik dacht aan de tokkelbaan. Zou ik nu met alle Reiki-ervaring wel gesprongen hebben? Ik denk het toch niet. Hoog jonguh!

Ik zei:”nee, geen controle, maar wel meer vertrouwen en rust.” Ze pakte haar tas en zei: “ik denk toch dat het niets voor mij is.”