Allerbestebest

Clubkampioen junioren, Tennisvereniging Play Back Beers 1989/90

 

Het zweet stond me bij het inslaan al op mijn rug, moe voordat we gingen beginnen. Ik had mijn tweede tennisles, na een pauze van 20 jaar. Ik hoorde de tennisleraar zeggen: “doe minder, ontspan, houd je racket losser, doe nog minder… “ Hij keek geamuseerd, terwijl ik ont-zet-tend mijn best aan het doen was om me te ontspannen.

Er moet een moment geweest zijn dat ik als kind heb gedacht dat als ik mijn allerbestebest deed, er meer van me gehouden zou worden. En hoe dat inmiddels een tweede natuur is geworden, terwijl het me niet eens meer dient.

Een jaar geleden zat ik bij de huisarts. Ik had me ziek gemeld op mijn werk, mijn rug deed te veel pijn. Ik kon niet goed rechtop staan, niet rennen, ik moest zelfs gaan zitten om me aan te kleden. “Er komt wel wat uit de foto’s”, zei de huisarts empatisch, “slijtage… ja… je doet er eigenlijk niks aan.” Ik heb me sindsdien gefocust op ‘soepel’ worden. Als persoon. In mijn lijf. In mijn denken. Vier keer per week op de yogamat, elke week een massage, geen werk, veel Reiki en doen waar ik blij van wordt. Zoals tennis.

Vroeger ramde ik de ballen heel hard over het net. Maar dat gaat niet meer, want dan gaat mijn rug weer pijn doen. Ik weet, de kunst is moeiteloos en soepel te spelen. In tennis en in het leven. En Reiki helpt me daarbij.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *