De sollicitatiecommissie zat vier man sterk tegenover me. Ik voelde me positief en een beetje gespannen. Zou ik dan toch terug gaan naar het welzijnswerk? In mijn hoofd klopte het wel: een sabbatical nemen, goed uitrusten en dan weer gewoon aan het werk. Des te meer ik er over nadacht des te beter ik het idee vond om ‘boegbeeld van het instituut’ te worden, zoals de bestuurder het verwoordde. Ik verheugde me er stiekem al een beetje op om het mijn oude vrienden te vertellen en op een goed salaris. De dag na de sollicitatie werd ik gebeld. Ik was het niet geworden. Ze hadden meer sabbatical gezien dan boegbeeld. Toen ik het hoorde moest ik wel even slikken, maar ze hadden gelijk. En ze hadden het eerder gezien dan ik. Mijn hart zat er niet in.

Maar de afwijzing, die vond ik lastig. Ik heb er een handje van om de wereld om mij heen te organiseren zodat het voor mij comfortabel is. Dat ik dan voorbij ga aan wat prettig is voor anderen merk ik pas later, als ze afstand nemen. En soms kiezen mensen gewoon liever iets of iemand anders en heeft dat niet eens zoveel met mij te maken. Maar dat voelt allemaal als afwijzing. En die pijn is veel groter en intenser dan wat er op dat moment aan de hand is. Ik heb geleerd dat wanneer dat zo is, er meestal een verband is met de kindertijd. Zo ook nu. Ik weet nog dat ik als klein meisje het liefst mezelf EN mijn broer wilde zijn, zodat alle liefde en aandacht van mijn ouders mij toekwam.

Door Reiki op mijn hartgebied te geven, verdwijnt de stapeling van al die oude situaties die ik met afwijzing heb geassocieerd en kan ik ervaren wat er nu is, zonder drama. Ook herinnert het me eraan dat ik de keuze heb om vanuit mijn hart te leven. En als mijn hoofd het over neemt, ontmoet ik dus blijkbaar mensen die me daar aan herinneren. Zo leer ik er steeds meer op te vertrouwen dat alles wat ik nodig heb zich op het juiste moment zal aandienen.